Blog

Vroeger dacht ik dat lesgeven was: kennis overdragen. De leerling wil (of moet) iets leren, de docent reikt de stof aan. Les geven aan volwassenen zag ik wel zitten. Volwassenen zijn gemotiveerd om te leren en werken mee in de lessen. Kinderen daarentegen moet je eerst zover zien te krijgen dat ze überhaupt naar je willen luisteren. (meer…)

Op zaterdagochtend heb ik altijd fluitles. Mama brengt me daar met de auto naartoe. Dat vind ik altijd heel leuk, want na afloop mag ik een krentenbol van de bakker daar om de hoek. Die krentenbollen zijn heel lekker. (meer…)

Stel je het volgende scenario voor.

Je gaat op tennisles, want je wilt heel graag leren tennissen. Gewapend met een spiksplinternieuw tennisracket, gestoken in een kersvers tennistenue, verschijn je vol verwachting op je eerste les. (meer…)

Op de muziekschool kreeg ik elk half jaar een rapport, waar mijn vorderingen als fluitleerling op vermeld stonden. Dat was altijd het leukste rapport dat ik meekreeg om aan mijn ouders te laten zien. Ergens in mijn 3e of 4e lesjaar kwam er echter een kleine smet op mijn rapport. Mijn leraar schreef dat mijn vingertechniek wat achterliep, met daarbij de aantekening: “dat zal altijd een zwakke plek blijven”. (meer…)

Ik kreeg een nieuwe leerling op les: Saskia (zo noem ik haar maar even), 16 jaar. Saskia had al een jaar of 8 les gehad. Bij de proefles gaf ze aan dat ze graag filmmuziek speelde, vooral van Disneyfilms. Ze wilde ook graag leren improviseren. Ik zei dat ik dat prima vond, als zij het goed vond om daarnaast ook andere stukken te spelen. We gingen aan de slag. (meer…)

Mijn eerste leerling was, net als ik, eerstejaars student – zij aan de universiteit, ik aan het conservatorium. Ik had op het prikbord in de conservatoriumhal een briefje zien hangen: docent gezocht. Ik had geen idee hoe ik les moest geven, maar ik dacht: ik weet ongetwijfeld meer dan zij, dus dat moet wel lukken. (meer…)